De voorbije week kreeg ik elke dag te horen "dat het vandaag wel eens in gang zou kunnen schieten" maar steeds zonder resultaat. Uiteraard heel frustrerend voor de mama die aan het einde van haar latijn zat. En elke dag weer zenuwslopend voor de rest van de familie.
Ondertussen waren we al donderdagavond en was er nog steeds niets gebeurd. Toen ik bij brandweerman thuis aankwam zag ik zijn mama buiten komen, klaar om te vertrekken "omdat je volgens mij vandaag meter wordt". Ja hoor, mijn zenuwen waren ondertussen ook al wat weg aan het ebben door dat "vandaag-wel-eens" gedoe. Toen mijn brandweerman thuiskwam van - ja, uiteraard - de brandweer zei hij - zoals elke dag - dat ik vandaag écht wel meter zou worden. Goed, ik had het gehad met dat vandaag-is-het-de-dag gedoe. Ik ging met hem een weddenschap aan: als ze op vrijdag zou bevallen gaan we uiteten op mijn kosten, als ze - volgens wat ik verwachtte - dinsdag zou bevallen zouden we op zijn kosten gaan eten.
Het eerste wat ik hoorde toen we het wisten was "OH YEAH, we gaan naar de tapasbar op UW kosten!"
Maar goed, ik had me heel goed voorbereid op het meterschap. Ben er me van bewust wat er van mij verwacht zal worden en zal me daar dus ook aan houden. Ook mijn cadeau was tot in de puntjes verzorgd. Ik wist een tijd terug totaal niet wat ik nu in godsnaam zou moeten geven, tot ik 's nachts in bed wakker werd en een beeld van mijn cadeau voor ogen had. Een reuzachtige pampertaart verpakt in crêpepapier waar een rood-met-witte-bolletjes lintje rond zit. Bovenop zit een knuffel van Roodkapje (die ik maanden geleden op het internet zag met de gedachten om die voor mijn eigen dochter later te kopen) met daaronder een omkeerbaar knuffeldoekje van de wolf en roodkapje. Dan zag ik enkele dagen geleden hier hoe je wasco's kon recycleren. Toevallig had ik dezelfde vormpjes in huis en dacht ik dat dit nog wel een leuk extraatje was om de taart op te fleuren.
En natuurlijk toen we te horen kregen dat ze bevallen was, haastte ik me met Bob als trotse meter naar het ziekenhuis. Dat was nog een gedoe in de auto, met die pampertaart op mijn schoot. Toen we het ziekenhuis eindelijk gehaald hadden kon ik eerst nog eens alles opnieuw fatsoenlijk gaan steken.
Zo zenuwachtig als wat gingen we naar binnen. En wat een lief, klein prutske! Ik mocht haar meteen vasthouden van de papa en was ZO trots :-) ook voelde ik me meteen weer een stukje dichter bij mijn toekomstige (schoon)familie.
Toen ik mijn meterschap aankondigde kreeg ik al meteen enkele bekrompen reacties op me afgeschoten "Huh, van de zus van je vriend?! En wat als dat dan gedaan geraakt?!?!".
Ja hoor, net alsof er niets meer kan gebeuren als je getrouwd bent. Deze mensen kennen onze relatie duidelijk nog niet. Niet van Bob en mij, niet van de rest van zijn familie en mij :-)
Wat een vreugde en positieve sfeer zo'n klein wonder teweeg kan brengen! Ik moet toegeven dat het toen bij mij wel begon te kriebelen. Ach, eerst die paar jaar school nog...
