Zo zat ik al enkele maanden met een hond in mijn hoofd. Vreemd, aangezien ik vroeger altijd bang was van honden. Brandweerman is degene die van mij een hondenvriend heeft gemaakt. Hij wou een American Stafford. Omdat dat zo niet het ras was dat ik in gedachte had, ging ik zelf al maar stiekem op zoek naar een hond die ik wou en waar ik hem dus ook voor ging warm maken.
Toevallig was die tijd de film Hachi op de televisie, ik was helemaal verkocht. Hachi is een Akita Inu, maar je hebt ze dus ook in een kleinere versie, de Shiba Inu. Ik begon vanalles op te zoeken op het internet over zijn karakter, hoe ik hem zou moeten opvoeden en dergelijke... en vond dit toch echt wel een hond die ik in huis zou halen.
Omdat zoiets er toch pas ging komen als wij zouden gaan samenwonen stopte ik al snel met zoeken. Want ik weet eens ik verder door begin te zoeken, dat de hond er vandaag moet komen. Ik heb nogal een sterke wil.
Tot brandweerman en ik een week op het huis moesten passen en ik verschillende keren alleen thuis zat 's avonds en hem toch wel neep. Ik begon dus weer wat op te zoeken over de Shiba's en ging verder: waar vind ik een kennel die dit ras heeft. Al snel vond ik er één en besloot ik hem maar eens te contacteren. Hij had drie Shiba pups in huis en ik mocht altijd eens langskomen om te kijken. Goed voor mij hoor, maar nu mams en paps nog.
Mama wou al lang een hond, papa niet. Moet je te veel werk in steken zegt hij altijd. Tot ik filmpjes op Youtube liet zien van de pups. Ik zag zijn ogen fonkelen en zijn lachrimpels kwamen tevoorschijn.
Dus zei ik dat ik zaterdag ging kijken en dat ze altijd mee mochten gaan. Tot mijn grote verbazing vonden ze dit een super goed idee. Ik zei natuurlijk wel dat dit op eigen risico was.
We zijn gisteren dus 'gewoon gaan kijken'. We reden naar de kennel en kwamen vanachter op de hondenstallen uit. Mama en papa waren we daar ineens kwijt, ze waren naar de pups aan het kijken. Ik ging met brandweerman meteen door naar de winkel en vertelde dat wij kwamen kijken voor de Shiba's. Ik zei brandweerman dat hij even mijn ouders moest gaan halen. Toen hij vertrokken was zei ik tegen de verkoper: "Luister goed, ik ben hier met mijn ouders. Ik wil een hond, ge ziet maar da ge ze kunt overtuigen he."
We gingen dus al met twee naar de pups. Er was nog een zwart vrouwtje en een rood mannetje. Ik mocht eerst het vrouwtje vasthouden, maar dat was niks voor mij. Heel hevig en zo zwart... toen ik een hondenstal verder keek zag ik direct het andere hondje. Ik ging naar hem toe, keek hem aan en dacht bij mezelf: "Hey, jij bent een echte Bruno!". Papa stribbelde wat tegen toen ik Bruno aan hem gaf, hij had schrik dat hij hem graag zou gaan zien en mee naar huis zou nemen. Maar toch, zijn kleine meid duwde de hond gewoon in z'n armen. En verkocht was ie. Hij schoot zoveel vragen op de verkoper af en ik wist toen al wel hoe laat het was.
Met smekende ogen keek in mijn ouders aan en mama zei dat we er eerst nog eens over gingen praten. De verkoper heeft ons verder nog heel goed geïnformeerd, ons verder laten kennismaken met de hond. Natuurlijk ook wel de truken van de foor gebruikt en al snel zaten we op zijn bureau om de papieren in orde te maken.
Ten slotte maakte hij nog een puppy-packet voor ons klaar met alle benodigdheden. Hij stak er een gouden halsbandje in. Maar niet met mij he, ik ging er al snel op in: "Seg euuh, mag ik geen andere kleur kiezen want ik vind dat goud maar niks." Wie mij kent zal wel weten welke kleur hij gekregen heeft. Daar valt niet over te twisten.
En toen mocht mijn kleine Bruno, samen met ons mee naar huis!
